მთავარია გაგება

სადღაც წამიკითხავს თუ გამიგონია ჩინელები ყველა საინტერესო და მათთვის მნიშვნელოვანი დღის არდასავიწყებლად თითო მარცვალ ბრინჯს ყრიან ჯამში და სიცოცხლის ბოლოს ითვლიან მათ რაოდენობას.

ისე ჩემს მიერ განვლილ მარტო ბოლო წელს თუ გადავხედავ ამ ჯამში ალბათ იმდენი მარცვალი ჩავარდებოდა, დათვლა რომ გაჭიდება.

ეხლა მართალია წლის ბოლო დღეა და აზრებს ძნელად ვუყრი თავს, მაგრამ რადგან წლის ბოლოა და  განვლილის მეტ–ნაკლებად შეჯამება ერთგვარი აუცილებლობაა შევეცდები ტვინი დავძაბო და რაღაც მაინც გავიხსენო....


ბედნიერების პიკს მაშინ მივაღწიე, როცა აგვისტოს ერთ ცხელ დღეს ოჯახმა წარმოუდგენელი სიურპრიზი მომიწყო და ისე როგორც ოცნებებში ხდება ხოლმე სამსახურის წინ მანქანა დამახვედრა, ე.წ. ციცინო, რომელიც გადამეტების გარეშე შეიძლება ითქვას, რომ უკვე ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია.

ყველაზე დაუვიწყარი განცდა ალბათ ის დილის 6 საათი იქნება, რომელმაც სამდღიანი დამღლელი მოგზაუროს ბოლო დილას გამაღვიძა და იქ ტაო–კლარჯეთში მამცნო პატარა გიორგი ლაკვეხელიანის (ბღლუნწუსის) დაბადება


წლის ყველაზე დიდი მოულოდნელობა დეიდაჩემის უეცარი და საბოლოო გადაწყვეტილება გახლდათ. ამ წუთამდე ვფიქრობ და ვერ მომიფიქრებია რა იყო ეს. ჩემი მეორე დედა – ნაირა ბარბარედ წოდებული რამდენიმე თვეში დედა ანად გარდაიქმნა.

მთელი წლის მანძილზე კარგი და უფრო კარგი, მოულოდნელი და წარმოუდგენელი ამბები ერთმანეთს ენაცვლებოდა. წარმოუდგენელი და დაუვიწყარი იყო ყველა მოგზაურობა, რომელიც წინა პოსტით შევაჯამე.

მოკლედ, სხვა რა დამრჩენია დიდი მადლობა უნდა მოვახსენო 2010 წელს და უფრო მეტი კარგის მოლოდინით დაველოდო ახალ 2011–ს.


მანამდე კი, ჩემგან ყველაზე, ყველაზე კეთილი სურვილები მათ ვინც მიყვარს, ვისითაც ვარსებობ და ვისი არსებობაც ასე მაძლებინებს ამ წუთისოფელში.

ვინაიდან და რადგანაც 2010 წელი დასასრულს უახლოვდება და დიდის სიხარულით და მთელის მოლოდინებით ველი მომდევნო 2011–ს;

ვინაიდან და რადგანაც წელსაც ისევე როგორც გასულ წელს ჩემს ცხოვრებაში მოგზაურობას აქტუალობა არ დაუკარგავს და დიდი იმედი მაქვს მანამ არ დაკარგავს, სანამ ჩემი გული იმუშავებს და სხეულიც მომყვება, გადავწყვიტე "ჩემი საქართველო აქ არის"  მეორე ნაწილი დამეწერა, ან უბრალოდ შემეჯამებინა მიმდინარე წლის გასვლები.


ტრადიციას არ ვუღალატებ და უკვე რეალიზებული ოცნებებისთვის მადლობა www.karavi.ge -ს კარგი იდეებისთვის, ჩემს მეგობრებს – გვერდში დგომისთვის, სამსახურს – ფინანსური გაძლიერებისთვის და ჩემს ოჯახს, რომელსაც იდეები არ ელევა აშკარად.

მარტი: დაუვიწყარი გასვლა ტრაპზონში ჩვენი რაგბისტების მხარდასაჭერად, ემოციები სრულად გამოვხატე  ამ ბმულებში, ამიტომ აღარ დავწვრილმანდები.

აქვე,  ულამაზესი სანახაობა სუმელა .



მაისი: ლომისობა მლეთაში   თავისი ტრადიციებით წარმოუდგენლად რთული გზით, რომელიც წელიწადში 1ხელ აუცილებლად უნდა გაიარო.



ივნისი: შეხვედრა წარსულთან, დაკარგული ჰერეთი და პირველი გასვლა აზერბაიჯანის საზღვრებში.


აქვე, მეორე გასვლა ტაო–კლარჯეთში და გზაში გატარებული სამი დაუვიწყარი დღე.


ივლისი:  სრულიად უბრალოდ ჩვენ კიდევ ერთხელ ვათვალიერებთ სამცხე ჯავახეთს, არმაზს, კახეთს და ათასჯერ ნანახს....


აგვისტო:  ორდღიანი გასვლა აჭარაში. ამ დღეების გამორჩეულობა იმაშია, რომ პარასკევ დღეს გამოიხურავ სამსახურის კარს, აიღებ ზურგჩანთას და დაადგები გზას, იცი რომ გაქვს მხოლოდ ორი თავისუფალი დღე და ორშაბათს აუცილებლად უნდა დაუბრუნდე იმ ადგილს, რომელიც ასე ბედნიერად დატოვე პარასკევს.......



განუმეორებელი აგვისტოს მეორე ნახევარი, სვანეთის დაუვიწყარი დღეები და ციცინოსთან შეხვედრის მოლოდინი.... (ციცინოს ვინაობას წლის ბოლო პოსტში წაიკითხავთ)




სექტემბერი: კიდევ ერთი გასვლა აჭარაში და თურქეთის საზღვრების კიდევ ერთხელ გადაკვეთა. შოპინგგასვლა რიზემდე........



ოქტომბერი–ნოემბერი: ციცგასვლები:
 დარიალის ხეობაში

ყვარელში

ბოდბე–სიღნაღსა


და მცხეთაში

დეკემბერი: კარვული გასვლები კოლხეთის დაცულ ტერიტორიაზე



და ჯიპტური გარეჯის უდაბნოში........





ეს არაა ყოველივე ის რაც ამ წელს ვნახე და მოვიარე, ეს არის ის რაც განსაკუთრებით ჩამრჩა გულში და კვალი დატოვა ჩემში.....