მთავარია გაგება

მოძველებული ფრაზაა, მაგრამ მაინც, როგორც იქნა ნავსი გავტეხე. თითქმის ორთვიანი პაუზის შემდეგ ქალაქს გავცდი და ის ვქენი რაც ამ ეტაპზე ყველაზე ძალიან მიყვარს. მიუხედავად იმისა რომ ეს მოგზაურობაც სხვა დანარჩენების მსგავსად ეჭვქვეშ იყო, მაინც მოვახერხეთ...............

მაშინ როცა ქვეყანის ერთი ნაწილი დამოუკიდებლობის დღეს აღნიშნავს, ხოლო მეორე ოპოზიციის აქციებისკენ მიიჩქარის მშვენიერი ალტერნატივაა მლეთისკენ აიღო გეზი...

ლომისის წმინდა გიორგობა  ეკლესიურ მოძრავ დღესასწაულებს შორის ერთ–ერთია. იგი აუცილებლად ემთხვევა სულთმოფენიობის პირველივე ოთხშაბათს და შესაბამისად პეტრე–პავლობის მარხვის დაწყების წინა კვირაში აღინიშნება. ეს თავისუფლად შეიძლება ჩაითვალოს მთის დღესასწაულად და შესაბამისად მისი აღნიშვნაც ისევე ხდება, როგორც მთას სჩვევია.

თვითონ  ტაძრის ისტორიას ჩემზე უკეთ ეს ბმული გაგაცნობთ.

ვისაც გადახედვა დაგეზარებათ, მოკლედ გეტყვით, რომ არსებობს ორი ტაძარი, ქვემო და ზემო მლეთა, პირველი ტრასაზევეა, სანამ გუდაურის აღმართს შეუდგები, მეორეს რომ მიაღწიო, საკმაოდ დიდი გარჯა დაგჭირდება და კიდევ უფრო დიდი რწმენა იმისა რომ შენ შეძლებ. ადვილი არაა დაახლოებით შვიდი კილომეტრი დაკიდებულ აღმართზე იარო თოვლში, ქარში ტალახში, მზეში, ქვიან–ბალახიანზე და იქიდან მშვიდობით დაბრუნებულმა მეორე დღეს დამწვრობის იარები მოიშუშო.

კიდევ უფრო რთულია ძლივს ასულმა იმ რიგს გაუძლო, რაც ამ დღეს ეკლესიის შესასვლელში ხდება.

ძალიან გასახარია, რომ ბოლო წლებში ბერებმა დაისადგურეს ამ ადგილას, როგორც ვიცი საკმაოდ შევიწროებული ჰყავს მოსახლეობას, რომელთათვისაც ლომისობა ცხვრის დაკვლასთან ასოცირდება და გუშინ არაგვი ნამდვილად წითელი მოდიოდა.