მეშინია
ყოველთვის მეშინოდა რომ:
დადგებოდა ის დრო,
როცა უინტერესო გავხდებოდი ირგვლივმყოფთათვის....
მე ან ჩემი ვინმე ღმერთს აწყენინებდა თავისი იდიოტური ვერბალური გამოხატვებით (ენას ხომ ძვალი არ აქვს)....
რომ ერთ დღესაც უბრალოდ უმეგობროდ ვიგრძნობდი თავს......
უმომავლობის აზრი გაკრავდა ჩემს გონებას....
ისე ვერ გამოვხატავდი ჩემს აზრს, როგორც მართალი მგონია....
და უბრალოდ დავემონებოდი ჩემს განწყობას.
