ოცნებას ვინ მოუკლავს :)))

ჩამონათვალი ურიცხვი...

სურვილი ბევრი......

ოცნება უფრო მეტი..............

ნატვრა უკიდეგანო................

დრო და ფინანსები მინიმალური, უფრო ხშირად არარსებული.

უსაზღვრო ბოდიალი რომ ჩემი სტიქიაა, ეს ცნობილი ფაქტია. პრინციპში ვის არ უყვარს მოგზაურობა, მაგრამ არჩევანშია განსხვავება (კომფორტი თუ მინიმალური პირობები) . ნუ რადგან ჩემს ბლოგზე ვართ დავსძენ, რომ ორივე პირობაში კარგად ვგრძნობ თავს.

მოწყენილობა (სიტყვა დეპრესიას მოვერიდები) ძირითადად ორ შემთხვევაში მიტევს: როცა ნაკლებდატვირთული სამუშაო გრაფიკი მაქვს და ყოველდღიურობა რუტინაში გადადის (8 სთ–ზე მაღვიძარა, მომზადების 45 წთ–იანი პროცედურები, სამსახურში ჯდომა 9 დან 18–მდე და საღამო დაძინებამდე).... ასეთ დროს თავს იჩენს ფიქრები ცხოვრებისეულ ამაოებებზე და მეტი რა მიზეზია საჭირო მოსაწყენად.

აზრი ამეკვიატა ოდესმე ვნახავ შემდეგს? :

მაჩუ პიკჩუ

 მეტეორა
 დუბაი
 ვენეცია
 კენია და უბრალოდ ცოცხალი ჟირაფი
 პეტრა
 ტაჯ–მაჰალი
 შთამბეჭდავი სიაა ხომ???? მერე რა, ეს ხომ მხოლოდ ოცნებაა და თან ამ ოცნების ნაწილი....


ნატვრების რა გითხრათ და ოცნებები ხომ ხდება :)))

41 X 5

ყურში ვივალდის "Four Seasons" , თან რაც შეიძლება ხმამაღალზე ...

სამსახური, როგორიც არის ისეთი, რას ვიზავთ ვერაფერს შეცვლი, ფინანსები საჭიროა, თორემ გამოიჯახუნებდი კარს დიდი სიამოვნებით და რამდენიმე ადამიანს კი გააოცებდი ამ ქცევით. არა შეიძლება სულაც ვერ მიმხვდარიყო ის რამდენიმეც რატომ ხარ ასე ბედნიერი შენი მოქმედებით, 

მაგრამ 

მუდამ ვოცნებობ ისეთ ქვეყანაში ვიცხოვრო, სადაც იმდენი სამუშაო ადგილი იქნება, რომ მობეზრების შემთხვევაში შეძლო უკვე არსებულს გამოუხურო კარები და ახლის ძიება დაიწყო იმ იმედით, რომ აუცილებლად იპოვი....

ოცნებები ხდება...

იმედები მართლდება...

არჩევნები გადაგორებულია...

ქვეყანა შეცვლილია.....

არსებული გადაგდებულია....

ხალხი 41 x 5-ზეა

მოლოდინი დიდია...

ოცნება და  იმედი იდეაა, რამდენიმე თვე გვანახებს რეალობა როგორი იქნება.

ჩემი ოცნება და იმედი ყველა ერასა და ეპოქაში ერთი და იგივეა....

მოთხოვნები მკაცრია და მეტად კატეგორიული....

მეტი წინსვლის დროა.....