იქ სადღაც------

პოსტს ვწერ ჯუნიორით შთაგონებული:

ახალი  სიცოცხლე ბევრის ოჯახში შემოჭრილა ალბათ და თავზგა აუბნევია ყოველდღიურობისთვის......

ამ სურათში გიორგი სულ რაღაც ერთი საათისაა და თუ დააკვირდებით ნახავთ რომ იღიმის, ჩემს ალბომში ბევრი მოიძებნება ასეთი სურათი.. მძინარე ჩვილთან თუ დაყოვნდებით რამდენიმე წამი, აუცილებლად შეამჩნევთ, რომ ის ძილში ბევრჯერ იცვლის სახეს და უცაბედი ღიმილიდან შეიძლება საშინელ ტირილზე გადავიდეს. როგორც ამბობენ ამ დროს პატარას კეთილი და ბოროტი ანგელოზები ადგანან თავს და მათი მოქმედებების მიხედვით ხდება ჩვილში ხასიათის ცვლილება. (მაგ: ბოროტისგან შეშინებული იწყებს უმიზნო ტირილს).

იგივე გიორგი ამ დღეებში 2 თვის შესრულდება, სასწაულია ნახო კვირიდან-კვირამდე როგორ იზრდება და იცვლება...  ”აღუს” თქმის ინტენსიობა უკვე იმდენად მაღალია, რომ უნებურად ისმის კითხვა, რას ნიშნავს ეს ”აღუ” და იქვე პასუხი: არც მეტი არც ნაკლები -- ”არს ღმერთი”.

ნამდვილად არ ვიცი, ეს ყოველივე ვიღაცის ფანტაზიის ნაყოფია თუ არა, ან სხვა ქვეყნებში როგორ ფიქრობენ, მაგრამ  საქართველოში მართლა ასე ჰგონიათ და მიზეზი არ მაქვს შევეწინააღმდეგო:)

პ.ს ვაპირებ დაკვირვება გავაგრძელო და რაიმე საინტერესოს  აღმოჩენის შემთხვევაში პოსტს აუცილებლად ექნება გაგრძელება...

ქათქათა ბათუმის ლურჯი week-end-ი

ბევრი დასკვნები არ სჭირდება იმ ფაქტს, რომ მთავარია გქონდეს: სურვილი, ფინანსები (რაც მეტი მით უკეთესი) და ცოტა რისკი. დანარჩენი თავისთავად ეწყობა.

უბრალოდ:

აგვისტოს ხვატი, შვებულებამდე დარჩენილი დღეები

გაწელილი დრო და გადაღლილობის პიკი...


პატარა თუ დიდი შური ქალაქში მოსიარულე დასვენებული სახეების მიმართ

და

მორიგი იდეა....

არც მეტი, არც ნაკლები - ბათუმი...

საღამოს 6 საათზე სამსახურის გამოჯახუნებული კარი;

სახელდახელოდ შეკრული ზურგჩანთა, რომელშიც მოგვიანებით აღმოჩნდება, რომ მხოლოდ ლურჯის სხვადასხვა ტონალობის ტანსაცმელი გიწყვია და

ავტობუსში გატარებული ღამე...

დილის 8 საათი, უკვე აჭარაში ხარ. გაღვიძებს ვინმე მგზავრის მოთქმა იმის თაობაზე, რომ რატომ შეიძლება ადამიანებს უნდოდეთ ქობულეთში დასვენება...

და მე ვუწყებ მტკიცებას - ქალბატონო დაიღალა ეს ხალხი ქალაქის სიტუაციით და აცალეთ დაისვენონ სადაც უნდათ, თუნდაც ურეკში, ან ქობულეთში ან-ან, მოკლედ სადაც უნდათ....   მალე  ვხვდები, რომ მისი ფილოსოფია თავს მატკიებს და ვჩუმდები.

ბოლოსდაბოლოს ბათუმში ვართ, ვიწყებთ ძიებას, რაშიც სახელდახელოდ დაქირავებული ტაქსის მძღოლი ვითომ გვეხმარება.

ერთ რამედ ღირს მისი ოქროს კბილებით  ნამღერი ”ბათუმს ქათქათას” სმენა.... მგონი ვყრუვდები...

ქალაქი სავსეა, სასტუმროები გადატენილი, არც ღირს მიახლოება ფასების გამო...

ერთი ღამით ჩასულს ყველა გიფრთხის, უფრო ხანრგძლივდამრჩენის მოლოდინში, იმდენს ვერ თვლის, რომ  ხუთი კაცისგან მინიმუმ 100 ლარი უნდა აიღოს 1 დღეში (ვაიმე, რამდენს ვწვალობთ თუნდაც ამ 100 ლარისთვის).

თავშესაფარი ნაპოვნია, პლიაჟი იმდენად სავსე, რომ ერთნამეთს ვეხვეწებით - ფეხი გასწიე, თავი უნდა დავდო - და საუკეთესო გადაწყვეტილება, მეზობელი დაბის პლიაჟზე ვინაცვლებთ....

ბათუმი თეთრია, ქათქათა, ბევრი მეზობელი დამსვენებლით, შიგადაშიგ არამეზობელი სახეებიც მოჩანს, ოღონდ აქა-იქ....

ზღვით დახამებული ვეღარ ამჩნებ როგორ გადადის მზე ზენიტიდან დასავლეთისკენ და სულ მცირე ხანში შუქნიშნის წითელ ფერს ემსგავსები (სხვა უკეთესი მეტაფორაც არსებობს ამ მდგომარეობის აღსანიშნავად, მაგრამ აქ უხერხულია:)))))

რაღაც მომენტში გადაღლას გრძნობ, ბევრი ნაცნობია ირგვლივ, დიდ ხნის უნახავი, თუ ის ვისაც ორი დღით გამოექეცი....

მოკლედ, შენს გარემოსთან ერთად ყველაფერი კარგია ......

მოკლე შენიშვნები: 
ქალაქი გადათხრილია, ოჯახებში ოფიციალურად წყალი არ მოდის, ირგვლივ სულ მშენებარე გარემოა (მერე რა რომ ეს მშენებარე ჰილტონი ან თუნდაც რედისონია), მომსახურების დონე მინუსებშია გადასული (პერსონალი აშკარად გადაღლილია). რეკლამა დიდია და მაცდური, რეალობა ცოტა სხვანაირი...

ბევრი ფიქრი არ მჭირდება იმ დასკვნის გამოსატანად, რომ შვებულების მეორე ნაწილი ბათუმში არ გავატარო......