მთავარია გაგება

კინოში ორ შემთხვევაში დავდივარ: როცა კარგი მულტფილმი გადის ანდა თუ ახალ ქართულ ფილმს უჩვენებენ.

რაც ასაკი მემატება, რომ გითხრათ მულტფილმებისადმი ინტერესს ვკარგავთქო მოგატყუებთ, მაგრამ რაღა დაგიმალოთ და ვინმე ახლობელი ბავშვის გარეშე მაინც მეუხერხულება კინოში მულტიკებზე სიარული, ამიტომ ინტერნეტის გამომგონებელი გულში რამდენჯერ დამილოცავს ხომ ვერ მოვთვლი


სულ სხვა შემთხვევაა ახალი ქართული კინო. შემიძლია ვთქვა რომ ზეიმი მაქვს, და ეს ზეიმები ამ ბოლო დროს ნამდვილად გამიხშირდა. 2 კვირაში ერთხელ ახალი ფილმი ჩნდება ეკრანებზე. სულ ვფიქრობ სად იყო ეს ხალხი აქამდე, ფაქტია, რომ მარტო სახელმწიფო არ უნდა ზრუნავდეს მათ დაფინანსებაზე. ხანდახან მგონია, რომ ფილმის გადაღება მოდაშიც შემოვიდა. (კინოს მიმართ ეს ტერმინი ალბათ მიუღებელია, მარა მართლა ასეა). ისე ხარისხს რაც შეეხება, მე მაინც იმ ადამიანების რიგში გავატარებ საკუთარ თავს, ვინც თვლის, რომ სულ არარაობას სჯობს ბევრი შეიქმნას და იქ რამდენიმე კარგი მაინც გამოერევა. ერთ-ერთი ასეთი ”კარგი” ბოლო წლებში გადაღებულ ფილმებს შორის ”სამი სახლია” (ჩემი სუბიექტური აზრით), ეს ფილმი სანატრელად მექცა, კარგად იცავენ საავტორო უფლებებს მისი ავტორები, თორემ აქამდე აუცილებლად ხელმისაწვდომი უნდა გამხდარიყო.  ”გაღმა ნაპირი”, ”მემკვიდრეობა” და კიდევ სხვები.

ამ პოსტის დაწერა გუშინ ნანახმა ფილმმა ”ომი და ქორწილი” გადამაწყვეტინა, აქვე დავწერ რომ ფილმის დასაწყისში კიდევ ორი მოსალოდნელი პრემიერა დააანონსეს, რაც მართლა ძალიან მახარებს. თვითონ ფილმზე ჩემი მოსაზრება ვასასის ბლოგზე ნაწილობრივ აისახა, ამიტომ  აღარ განვმეორდები და აქ კლიკეთ მაუსს ერთადერთი დისკომფორტი კამერის დიდი დოზით მოძრაობამ შემიქმნა, თუმცა აქვე დავწერ, რომ ეს საჭირო იყო იმისთვის, რომ უფრო მძაფრად შეგვეგრძნო მოვლენები. კიდევ: ფილმში ორი თვითმფრინავის ჩამოვარდნაა ასახული, ომის რეალური შედეგი რომ არ მცოდნოდა, ვიფიქრებდი ეს ბრძოლა ჩვენ მოვიგეთ. ვასასის არ იყოს ისე გამიმძაფრდა და განმიახლდა ფილმის ნახვის შემდეგ ეს ტკივილი, გულის მოტრიალებას მთელი საღამო უშედეგოდ ვცდილობდი.

აქვე ერთი დეტალი:  სეანსს კინო ამირანის მცირე დარბაზში დავესწარით, სადაც სულ 10 კაცი იჯდა ჩვენი ჩათვლით, მაშინ როცა ახალ ფილმ ”ავატარი”-ზე, რომლის ჩვენებასაც კინოთეატრები 28-დან იწყებენ სამი დღის ბილეთები წინასწარ ყოფილა გაყიდული. ნუ რას ვიზამთ. 2012-ის არ იყოს, იმ ხალხს ვინც ეს ფილმი მარტო სპეცეფექტების გამო კი არ ნახა, არამედ დაიჯერა, რომ  თითქმის 3 წელში ფილმში ნანახი სიუჟეტი რეალობად იქცევა დავამშვიდებ და ვთხოვ, ბიბლიის იმ ნაწილს გადახედოს, სადაც წარღვნაზეა მოთხრობილი, თავის ბოლოში მშვენიერი ფრაზა წერია: ”ერთი წელიწადი დაჰყო ნოემ კიდობანში და გამოვიდა მეორე წლის თავს. მაშინვე ნოემ სამადლობელი მსხვერპლი შესწირა უფალსა. ღმერთმა კეთილად მიიღო მსხვერპლი და აღუთქვა, რომ ამის შემდეგ წარღვნას აღარასოდეს მოავლენდა. ამ აღთქმის აღსრულების ნიშნად უჩვენა მას ცაში შვიდფეროვანი ცისარტყელა.”

ვიფიქრე, ვიფიქრე და გადავიფიქრე


პრინციპში  ბევრიც არ მიფიქრია


უბრალოდ სულ სხვა რამის დასაწერად გავხსენი ეს ფურცელი და უცებ აღმოჩნდა რომ საერთოდ სხვა რამის დაწერა მინდა.

დღეს სერიოზულად შემახსენა ჩემმა გულმა რომ არსებობს........

რა ქნას, ეტყობა მასაც სჭირდება ყურადღება.

ხოდა, ეტყობა ამ ამბის გამოძახილი იყო მთელი დღის მანძილზე თავისთავად რაღაც წარსული ამბების ამოტივტივება, ისეთი ამბების, რაც მაშინვე დავივიწყე როგორც კი გადამხდა თავს.

პირველად მაშინ ვიგრძენი რომ მეც მოკვდავი ვიყავი, როცა მაღალი გორადან დასრიალებულმა უცბად ხრამში ამოვყავი თავი და მიუხედავად იმისა, რომ თან ორი ახმახი ყმაწვილი მახლდა ვერაფრით შეძლეს ჩემი ამოთრევა. მახსოვს თავის ძლიერი დარტყმა და წამიერად გავითიშე, თვალგახელილმა თეთრებში გამოწყობილი კოლონა შევნიშნე, აქ რა მოსატანია რა ან ვინ შეიძლება მგონებოდა ეს ხალხი, მაგრამ ეს ირეალობის აღქმა ნაცმობმა სიცილმა დაარღვია და ჩემი თანხლები ადამიანების გაშტერებულ სახეს რომ შევხედე მივხვდი ცოცხალი ვიყავი და ჩემს წინ ქვეყნის თუ არა ჩემი გადამრჩენელი ნამდვილად იდგა  

საერთოდ, იშვიათად ვვარდები ხოლმე ნამეტნავად უხერხულ მდგომარეობაში, სკანდალები მეზარება და ამიტომ ათასჯერ მირჩევნია ავწონი სანამ გავაკეთებ, მაგრამ  ამ მეორე შემთხვევაში, ეტყობა ძალიან მცხელოდა და შარზეც ვიყავი, უფრო სწორად კიდევ ერთ გასართობს ვეძებდი, პაპარაცულად ჩასაფრებულმა მნიშვნელოვან ფიგურას სურათები რომ გადავუღე და ჩემთვის წყნარად ვაპირებდი გზის გაგრძელებას, მარა ვინ გაცალა  

ხოდა, ეს ორი შემთხვევა, სხვა რამდენიმესთან ერთად ხშირად შეიძლება ქუჩაში გამახსენდეს და შეკავებულმა სიცილმა რომ არ მომგუდის (მაინც ვერიდები ვინმეს გიჟი არ ვეგონო ქუჩაში) ტუჩებს ვიკვნეტ ხოლმე  

ხოდა, ერთი უცნაური  ჩვევა მახასიათებს: მანქანაში უკან მიყვარს  ჯდომა, მძღოლის მხარეს და რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს არ ვლაპარაკობ, საერთოდ ხმას ვერ ვიღებ. ეს ამ ყველაფერთან იმ შუაშია, რომ მე მაპატიეთ თუ უხერხულობს ვიწვევ ხოლმე ჩემი ამ საქციელით. ეს ერთ-ერთია იმ ხასიათებს შორის, რომელსაც ვერ გამოვასწორებ ალბათ ვერასდროს

ამონარიდები პატრიარქის 2010 წლის საშობაო ეპისტოლედან:

1.საერთოდ, ადამიანი ნეტარებისათვის არის ღვთისგან შექმნილი. ამიტომაც ბედნიერებისა და სიამოვნებისაკენ ლტოლვა მისი ბუნებრივი თვისება და სურვილია; ბედნიერება და სიამოვნება კი, სიყვარულს უკავშირდება.
ნებისმიერ პიროვნებას ყველაზე მეტად უყვარს ის, რაც ყველაზე მეტად სურს და ყველაზე მეტად სურს ის, რაც მას ყველაზე მეტ სიამოვნებას, სიხარულსა და ბედნიერებას ანიჭებს.

2. ბრძენს უთქვამს - მსგავსი მსგავსს შეჰხარისო. და მართლაც, ამქვეყნიურ ცხოვრებაშივე ყოველი ადამიანი თავისი ნებით ირჩევს გზას და ისწრაფვის ცათა სასუფევლის ან ბოროტების მეუფებისაკენ. 

3.ხშირად ადამიანები, რომლებიც თავს მორწმუნეებად მიიჩნევენ, ვერ აღწევენ იმას, რასაც ლოცვაში ითხოვენ. რატომ ხდება ეს?!
იაკობ მოციქულის ეპისტოლეში ვკითხულობთ: “ითხოვთ და არ გეძლევათ, რადგან ბოროტად ითხოვთ, რათა თქვენი ვნებები დაიკმაყოფილოთ”
 დიახ, ადამიანების ნაწილს მიაჩნია, რომ სწამთ ღმერთი, და ამავე დროს ერთმანეთს ეჯიბრებიან მიწიერი კეთილდღეობის მოსაპოვებლად, ან შურთ, ცილს სწამებენ და განიკითხავენ სხვას, რაც მათს ლოცვას ძალას უკარგავს.
ზოგჯერ, ესა თუ ის პიროვნება, ერთი შეხედვით, მართლაც კარგ საქმეს აღასრულებს: შემოსავლის ნაწილს გასცემს, გაჭირვებულებს ეხმარება, ტაძარსაც აშენებს… მაგრამ თუ ყოველივე ამას თავის გამოსაჩენად აკეთებს და სიკეთით ამპარტავნობს, რა თქმა უნდა, მიუღებელი იქნება უფლისათვის და არც ასეთი ადამიანის ლოცვა შეისმინება. ზემოთქმული ისე არ უნდა გავიგოთ, რომ ღმერთი ამქვეყნიური კეთილდღეობის სრული უარყოფისკენ მოგვიწოდებდეს ყველას. რა თქმა უნდა _ არა, რადგან უფალი ჩვენგან მხოლოდ იმას ითხოვს, რომ არ გავხდეთ ხორციელ მოთხოვნილებათა მონები და მხოლოდ მიწიერი კეთილდღეობა არ იქცეს ჩვენს მამოძრავებელ ძალად; მაგრამ თუ თანამდებობას, ძალაუფლებას, სიმდიდრეს და ჩვენს სხვა შესაძლებლობებს არა საკუთარი “მეს” წარმოსაჩენად, არამედ უფლის სადიდებლად (რადგან ყოველივე მისგან გვეძლევა) და მოყვასის მსახურებისათვის გამოვიყენებთ, ღვთისსათნოდ ვიცხოვრებთ.
 
4.ადამიანი თავისი დაცემული ბუნებით ცოდვისკენაა მიდრეკილი და შეიძლება ის, ნებით თუ უნებლიედ, სხვადასხვა ცოდვაში ჩავარდეს, მაგრამ მას უნდა ჰქონდეს მონანიებისა და გამოსწორების სურვილი, რწმენა უფლისა და ღმერთი აუცილებლად დაეხმარება და მიანიჭებს მაცხოვნებელ მადლს. 
 
5.სამშობლო დედამიწის ის ადგილია, რომელიც ამა თუ იმ ადამიანს, ამა თუ იმ ერს ღვთის განგებულებით ებოძა.
სამშობლო, რა თქმა უნდა, არის გარკვეულ საზღვრებს შორის არსებული ტერიტორია, ის ბუნება, ის წიაღისეული, ის ფლორა და ფაუნა, რასაც ეს ტერიტორია მოიცავს, მაგრამ სამშობლო არის კიდევ უფრო სხვა…
სამშობლო შენი წინაპრების ძვლებით გაპოხიერებული მიწაა, შენი ენით გაჯერებული ჰაერია, შენი გენით, შენი ხასიათით დატვირთული გარემოა.
აქ, ამ სივრცეში მყოფობს მთელი ისტორია ერისა და ქვეყნისა, და ეს ყოველივე თითოეულ ჩვენგანთან უხილავი, მაგრამ ძალიან ძლიერი ველით არის დაკავშირებული.
ამიტომაც, სამშობლოს არა აქვს ოდენ მიწიერი, მატერიალური სახე. მის განსაკუთრებულობას დიდად განაპირობებს ისიც, თუ რამდენად მრავალრიცხოვანი წმინდანთა დასი ჰყავს ერს სულიერ მეოხად ღვთის წინაშე.
 

კარგია შუა კვირაში დასვენება............

არც სამსახური


არც მომაბეზრებელი ყოველდღიურობა........


თავისით დაგეგმილი დღე და


საერთოდ ექსპრომტად მომხდარი ამბები

ძალიან კარგია.

ცოტა გახალისება არ აწყენდა ადამიანს მძიმე 2შაბათის მერე.

რა ხდება???

არც არაფერი კი არადა ყველაფერი......

უცებ დარეკილი ზარი

ჩემთვის ნაწილობრივ უცნობი ადამიანები

ჩილიმი

ხალიჩაზე შემომსხდარი თავისუფლება

არც იმის პრობლემა რომ მაინცდამაინც მასპინძლობით ვერ იწონებ თავს

და არც არაფერი საერთოდ.

ათასჯერ ნანახი ვიდეო და ტკბილი წარსულის კიდევ ერთხეთ თვალგადავლება.....

კარგია, მშვენიერი.

ვგრძნობ რომ:

უბრალოდ ზედმეტი ვარ;

ან ჩვევაში გადასული;

სასოწარკვეთილი;

გაუგებარი;

მომაბეზრებელი;

დეპრესიული;

ამპარტავანი;

არარეალურში გადავარდნილი;

უბრალოდ იდეალისტი,

აი ისევ იმის  გავლენის ქვეშ, ბავშვობაში კოშკებს რომ უგებენ,


ხანდახან უბრალოდ:

 ვერ მიტანენ;

ჭორაობენ;

ისე აღმიქვავენ როგორიც არ ვარ;

ისეთს მიმაწერენ რაც გულშიც არ გამივლია;

ვძულვარ ჩემი წონასწორობის გამო

ან თუნდაც უწონასწორობის;

ხანდახან უბრალოდ:


არ მინდა რომ ვარსებობდე,

მინდა წავიდე;

უბრალოდ დავიკარგო.


კარგია რომ ხანდახან. (თუმცა არც თუ ისე იშვიათად)

დღეს ნამეტანი მომდის ვხვდები, მარა ეტყობა მეწერინება და დავწერ:))) საინტერესო დღე იყო ძალიან და უცნაურად მრავალფეროვანი. სამსახურიდან ადრე გამოვედი, შეთანხმებული ვიყავი დედასთან ექიმთან უნდა გავყოლოდი, ასეთი რამ თითქმის არ ხდება: 1. მე გავყვე სადმე და 2. დედას ექიმი დასჭირდეს, (თავადაც ექიმია). მოლოდინის რეჟიმში ვიღაცამ ჩემში მეძავი შეიცნო და რამის ლინჩის წესით გამასამართლა, ეტყობა ამ ადამიანს შინაგანი ბუნების ამოცნობის კარგი უნარი ჰქონდა თორემ, ჩემნაირ ”ძალად მოწიწებულს” ასე რატომ უნდა მიმართო აზრზე ვერ მოვდივარ.
საოცრად უცნაური იყო ის პროცედურა, რაც ექიმთან გავიარეთ (გულის ექოსკოპია), ექიმი რათქმაუნდა ნაცნობი აღმოჩნდა და მკვეთრ ფერებში ამიხსნა და დამანახა რა ხდება თურმე იმ სამყაროში, რას ჩვენთვის გრძნობადია, მარა წარმოუდგენელი. ის თუ როგორ იკუმშება, რა ხმა აქვს რეალურად და ა.შ.(ისე ყოველთვის მწყდებოდა გული რომ კარგად განცდილის გადმოცემა არ შემეძლო არასდროს). დაახლოებით ასეთი სახე აქვს ამ ყველაფერს:

ამ კონკრეტულ შემთხვევაში რა ხდება არ ვიცი, მარა ჩვენთან ყველაფერი კარგადაა და ეს ძალიან მაგარი ფაქტია თავისთავად. უცნაური დაწესებულებიდან გამოსულმა კიდევ ერთ მსგავს შემთხვევასთან მომიხდა კონტაქტი, ის დაახლოებით ასეთია:

რამდენიმე თვე და ვნახავთ ეს დისკი ვინ იქნება, არ იქნებ მრავლობითიცაა???

დღის ლოგიკური დასასრული, ჩემს მიერ გუშინ ნაყიდი ლოტოს ბილეთი იყო. უიღბლობის მწვერვალი: შვიდიდან ერთი დაემთხვა მხოლოდ.

მიხარია როომ ყველაფერი კარგადაა, ჯერ ჯერობით მაინც:)))))

გამარჯობა, მე ვარ თამუნა, მინდა ორიოდე სიტყვა დავწერო ჩემი მეგობრების შესახებ. ბევრი მსჯელობა არ უნდა იმ ფაქტს, რომ ცხოვრება რაღაც ამოუცნობი და რაღაცნაირი რამეა., მაგრამ ერთი კარგი თვისება აქვს (სხვა მრავალთა შორის), მეზობლებისგან განსხვავებით მეგობრების არჩევის საშუალებას თავად გაძლევს. მოკლედ მეც ადამიანი ვარ და ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე მეც გამიჩნდა ასეთი ადამიანები, მართალია ზოგი დროს გაჰყვა თან, ზოგი ცხოვრებას, ზოგი რას და ზოგიც რას, მარა ერთი რამ ცხადია, რადგან ამ ადამიანებს მეგობრებად მოვიხსენიებ, ე.ი ისინი იმ პერიოდში მაინც ღირსეულად ატარებდნენ ამ სტატუსს და სულაც არა ვარ იმ აზრის მომხრე, რომ ცხოვრების ბოლომდე უნდა გედგნენ გვერდით, რას იზავ ისევ ცხოვრების ბრალია ეს ყველაფერი. მოკლედ იყვნენ მეგობრები: ბაღში, სკოლის საწყის კლასებში, მეორე სკოლაში და უნივერსიტეტში, ასევე დამატებით სასწავლებლებში თუ მის გარეთ, არდადეგებისას თუ ქვეყნის ირგვლივ მოგზაურობისას, მოკლედ იყვნენ, მარა ამავე ცხოვრებამ მიჩვენა, რომ შენ თუ არ ეძებ ისინი გეძებენ და ბოლოს დაბოლოს ერთი ბრძნული ნათქვამის არ იყოს ”მსგავსი მსგავსს ეძებს და ხალისით უკავშირდებაო”. მსგავსზე რა გითხრა მარა ეტყობა მაინც არის რაღაც წერტილი, რაშიც მსგავსნი ვართ. მოკლედ ბევრი ვიარე თუ ცოტა 4-ნი დავრჩით. ეს არის მკაცრი შერჩევისა და ბევრი გამოცდის შედეგი, მრავალი ურთიერთჯახისა თუ არ ვიცი რა სიტყვებით გამოვხატო ეს მდგომარეობა. ალბათ გაჩნდება კითხვა, მეგობრობას რათ უნდა ამდენი ფიქრიო, მაგრამ ასეც არაა, ჩვენ რთული ადამიანების ნაკრები ვართ, უფრო მეტიც ძალიან რთული, იმდენად სხვადასხვა პოლუსი და ურთიერთგამომრიცხავი, რომ ვერანაირი მათემატიკური განტოლება ვერ დაადგენს ამ ტოლობას. მოკლედ ასეა თუ ისე, ეს ის ხალხია, რომელიც ბოლომდე იქნება და მიუხედავად დროდადრო აღებული  ტაიმ-აუტებისა, მაინც დაუშლელი იქნება და იმდენად მყარი, რომ არ არსებობს რაიმე საშუალება რაც ამ კავშირს დაარღვევს.

ეს ალქაჯები საიდან მოიტანა აკამ არ ვიცი, მარა შობა ღამეს ყველაფერია მათ გარდა. ასე იყო გუშინაც. არადა წელიწადში სულ 2 ჯერ გიწევს ადამიანს ეკლესიაში ღამის თევა და ესეც იმხელა პრობლემად იქცევა ხოლმე ზოგისთვის, გაგიკვირდება. არადა აბა ერთი თქვი სადმე პართი-ზე ან კაი მომლხენ-სმა-ჭამიან სიტუაციაში წადიო გადაირევა. მოკლედ სხვებზე არაფერს ვამბობ, გამოვტყდები და ვაღიარებ, რომ აღდგომის ღამისთევა უფრო სასიხარულოა ჩემთვის, ერთ რამედ მიღირს, ის მოლოდინი, სანამ ჩემი მამაო ზუსტად ღამის 12-ზე ”ქრისტე აღსდგას” გალობას დაიწყებს, მაგრამ დედების დაქარგულ ალილოს არაფერი მირჩევნია ქვეყანაზე, რაც არ უნდა მციოდეს და მეძინებოდეს. ვერაფრით ვერ შეიგნებ შობის ან თუნდაც აღდგომის სიხარულს ადამიანი, რომელსაც მარხვა სასაცილოდ მიაჩნია და საღვთო ლიტურგიები ხომ საერთოდ......... პრინციპში მათთვის ეს დღეები ხომ ჩვეულებრივია, არაფრით განსხვავებული სხვა დანარჩენებისგან.მიყვარს ღამის 12-ზე ფანჯრებში გადმონთებული სანთლები, თეთრებში ჩაცმული ბავშვები, ალილოს რომ მღერიან შეძლებისდაგვარად, გაღიმებული , ღამისთევისგან ძალიან დაღლილი სახეები, არ ვიცი, რა მარა ის აურა მიყვარს რაც ჩემს ირგვლივ ტრიალებს ხოლმე ამ დღეს.