გზად აყოლილი ფიქრები....
18 ივნისის დილის 5 საათი....
მაღვიძარას ხმაზე გაღვიძებულმა ერთი კი გავიფიქრე მოდი ”დავიკიდებ” ამ მოგზაურობას და ძილს გავაგრძელებთქო, მაგრამ არც ასე ადვილადაა საქმე....
ტაო-კლარჯეთში პირველად შარშან ზუსტად ამ დროს მოვხვდი, სრულიად შემთხვევით და ისე მოვიარე ძალიან მცირე ნაწილი (თან საზღვრებს იქით ეს ჩემი პირველი გადასვლა იყო) ბევრი არაფერი გამიგია.... წელს კი ეს ყველაფერი წინასწარ დავგეგმე, შევათანხმე ყველა დეტალი და ასე გავუდექი გზას........
ამ პოსტის სათაური უჩვეულო სულაც არ არის, თუ წარმოვიდგენთ რომ სამი დღე გზაში გავატარე და წამოფიქრების საშუალებაც მხოლოდ ტრანსპორტში მეძლეოდა. ამ ფიქრებს კი ასოციაციები იწვევს ხოლმე ჩემში, ის ასოციაციები, რომლებიც საიდან მოდიან ხშირად ვერც ვაცნობიერებ.........
1 ფიქრი: მთელი გზა გამყვებოდა ის აზრი, რომ სახლში დაბრუნებული აუცილებლად წავიკითხავდი ხელახლა გიორგი მერჩულეს გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრებას. ხელახლა იმიტომ რომ სკოლის ასაკში დაზეპირებული წიგნი რეალობაში აღმოჩნდა რომ საერთოდ არ მახსოვდა.....
2 ფიქრი: სამი დღე სიტუაციიდან გამომდინარე ერთ აზრზე ვერ შევჯერდი, საქმე იმაშია რომ ძირითადად თუ სადმე წასვლას ვგეგმავ ინიციატორიც მე ვარ და იქამდე ვუწუხებ ხალხს გულს, სანამ მინიმუმ 5 კაცი არ შეიკრიბება ჩემი სანაცნობოდან, ამას მოსდევს ის, რომ მგზავრობის პერიოდში მუდმივი დისკომფორტი მაქვს რამე ისე თუ არ არის... ამ შემთხვევაში პირიქით მოხდა არავინ შევაწუხე და მე და ჩემი დის მეგობარი დიანა გავუდექით გზას, შესაბამისაც ტურიც ძალიან მშვიდი, ჩემი ემოციებისთვის ნაკლებ დამღლელი და ნაკლებად ნერვიული აღმოჩნდა
3 ფიქრი: არ არსებობს ტაო-კლარჯეთში მოგზაურობამ არ დაგიტოვოს უკმაყოფილობის განცდა, ეს ე.წ. დაუკმაყოფილებლობა დიდ მანძილზე გაბნეული მრავალი სანახაობით და დროის სიმცირითაა გამოწვეული, დაბრუნებულს აუცილებლად დაგწყდება გული, რომ რაღაც მაინც გამოგრჩა
4.... მოგზაურობისას მუდმივად გეფიქრება დღევანდელ უსუსურობაზე, იმაზე როგორ შეეძლო ასაკოვან მოღვაწეს ეს რთულად დასაძლევი გზა ერთი ტაძრიდან მეორემდე დღეების განმავლობაში გაევლო, სხვადასხვა კლიმატურ პირობებში (ძირითადში ეს ადგილი უდაბნოს წარმოადგენს) და შიშით ვერც კი ავლებ პარალელს დღევანდელობასთან.
გეფიქრება უამრავზე, ყველაზე, ყველაფერზე, აწმყოზე წარსულზე, მომავალზე, რომელიც თუ არ შეიცვალა აღარაფერს დაუტოვებს შემდგომ თაობებს და ეს ფიქრები იმდენია, რომ მათ გადააზრებას უაზრობად მიიჩნევ და მიუხედავად უზომო დაღლილობისა მაინც ხელიდან არ უშვებ აპარატს, იმ აზრით რომ შეძლო შენი ნანახი მარტო შენში კი არ დაიტოვო რამე ფორმით სხვასაც გადასცე..............
Posted by babisa on June 30, 2010 at 2:57 AM
sul vimedovneb, rom odesme mec unda vnaxo es da vnaxav da ai ravici zalian ki minda :)