ხვალ ტაოში მივდივარ, საკუთარი თავზე დაკვირვებამ მიმახვედრა, რომ ბოლო ემოცია ყოველთვის აჭარბებს ხოლმე წინას და ყოველივე ამის გამო, მიუხედავად იმისა, რომ არაფერი მეწერინება უკვე ერთი კვირაა (ალბათ ინფორმაციის გადახარშვა და დაწყობა გამიჭირდა), შევეცდები რამეს მოვაბა თავი. როგორც წინა პოსტში ვწერდი ე.წ. წანწალის სეზონი გავხსენი და აწი რაღა გამაჩერებს ერთ ადგილას.
ისტორიულ საინგილოში, იგივე ჰერეთში ჩვენი მოგზაურობა იმითაა გამორჩეული, რომ გარკვეულწილად პირველი მერცხლები ვიყავით, ვინც გადადგა ნაბიჯი და მასშტაბური დათვალიერება მოაწყო იმ მხარის. ქურმუხის წმ. გიორგი, ეს სახელი ალბათ ბევრს გეცნობათ, შეიძლება გიორგობის დღესასწაულზე საზღვარი მის მოსალოცადაც გადაგილახავთ, მაგრამ მეეჭვება სხვა დანარჩენი რაც იმ მხარეშია, მრავალი ძალიან ბევრთა შორის გენახოთ,
დავიწყოთ თავიდან....
დღე მზიანი, ძალიან ცხელი, აი ისეთი როგორც კახეთს შეეფერება.....
ლაგოდეხის საზღვარი და უკვე აზერბაიჯანის მიწაზე ხარ.... ეს ისე ოფიციალურად...
ჩემი პირველი შეშფოთება იქვე დავაფიქსირე, როცა სრული წარმოსადეგობით თათარმა ადამიანმა ინგლისურად მომიკითხა, როგორ ხარო, და პასუხად იქვე მიპასუხა, ქართული რად უნდა ვიცოდე, მაშინ როცა ინგლისური ენა საერთაშორისოაო... ეჭვი მაქვს, თანაც საფუძვლიანი იმ ადამიანმა how are you-ს გარდა რამე ინგლისურის იცოდეს, მარა რას ვიზავთ......
თვალშისაცემი გარემოება...
ადმინისტრაციული ცენტრი კახი ლაგოდეხიდან დაახლოებით ერთი საათის სავალზე მდებარეობს, როგორც ზევით აღვნიშნე ვერაფრით განასხვავებ კახეთის რომელიმე სოფლისგან, მაგრამ მთავრობას აშკარად უზრუნვია გზები კეთილმოეწყო და ყვავილებით გაეფორმებინა, ასევე თვალშისაცემია ე.წ. ”დალმატინელის” კედელი, რომელიც მთელს გზას მიჰყვება და ძალიან დიდი მცდელობა აქვს გადაფაროს, ისტორიული, თამარის დროინდელი გალავანი, რომელიც თავის დროზე თელავიდან კასპიის ზღვამდე ყოფილა გადაჭიმული.....
გზად ყველგან სადაც კი შეიძლება (სახლის მინაზე, ანძაზე, ბანერზე და ა.შ) გამოჭიმულია ყოფილი და ახლანდელი პრეზიდენტის სახე ყველანაირ ფორმასა თუ პოზაში
საერთოდ ყველაფერი რაც კარგი გვაქვს თამარის სახელს უკავშირდება და მითუმეტეს კახეთში (ბებიაჩემის სოფელი ”ვეჯინი” მახსენდება, ბრძოლის ველიდან დაბრუნებულ თამარს ამ ადგილას შეუსვენია და მოგვიანებით უთქვამს ამ ადგილზე ”აქ ვეჯინეო”), საინგილოშიც თუ რამე ისტორიულია შემონახული, ძეგლი თუ უბრალო ნაგებობა ყველაფერი თამარის სახელთანაა დაკავშირებული, ისე რა გასაკვირია, თუ ისტორიას გადავხედავთ........
მოგზაურობისას გაგვარკვიეს, რომ მოსახლეობის 90% ქართველია, მათთან კონტაქტისას მიხვდები, რომ ისინი სულაც არ არიან ”ჭოროხის შვილების” მსგავსნი. უფრო მეტიც, უპრობლემოდ გადმოდიან საზღვარზე, განათლებას იღებენ თბილისში და ერთი შეხედვით რომ არა ეს ”ლაგოდეხის საზღვარი”, ჩვეულებრივი ქართველები არიან, ეს ყველაფერი ერთი შეხედვით, რეალურად?????
რეალურად ხდება ის, რომ მათ სასწავლო წიგნებშია მოცემული: თბილისი აზერბაიჯანის ერთ-ერთი ქალაქია და მთელი საქართველო მათი შემადგენლობიდან გასული ნაწილია, რომელიც ”ცუდი” მეფეების წყალობით თავს ესხმის აგერ უკვე საუკუნეებია და ავიწროებს, თამარ მეფე უკაცრავად გამოთქმისთვის და ”ბოზია” რომელიც უამრავი ქმრებისა და საყვარლების გარემოცვაში ცხოვრობდა და მოკლედ, ყველა ქართველი მათი აშკარა თუ ფარული მტერია.
ეს ყველაფერი მაშინ, როცა ზემოთხსენებული ქურმუხის წმ. გიორგი გარეგნულად ლამაზი წითელი აგურითაა შემოსილი და რაღაც მომენტში ძალიან ჰგავს გრემის ტაძარს (კახეთის მხარეში ჩემი დაკვირვებით ყველა ტაძარი ერთნაირი სტილითაა ნაშენები), ეს გარეგნულად, ინტერიერი კი ისეა განადგურებული, თუ ვინმემ არ მიაქცია ყურადღება ოშკის ტაძარი ალბათ მოგონება იქნება.....
ეს მაშინ, როცა ლექარტის უნიკალური სამონასტრო კომპლექსი, მათი თქმით საბანაო ადგილს წარმოადგენდა თავის დროზე და ყოფილ თუ მოქმედი პოლიციელის მონათხრობს რომ დაუჯერო მშვენიერ ზღაპარს გაიგებ მობანავე ქალზე და მის ზედამხედველ ადამიანზე.....
და კიდევ ერთხელ ეს მაშინ, როცა ალბათ ბევრ ქვეყანას არ აქვს ასეთი ”დროში გაქვავებული” უნიკალური სამაროვანი (დაახლ.500 წლის), რომელიც იდეაში ვედრებას, ხელაპყრობილს გამოხატავს, მაგრამ რა გადის დრო და ისევე იკარგება მისი ისტორია, როგორც ამ ქვების ქვეშ მოქცეული ადამიანების.... (დიდი გამოკითხვის მიუხედავად ადგილობრივებისგან ვერ შევიტყვეთ ვერანაირი ინფორმაცია მის შესახებ)
ეს ყველაფერი ხდება იქ სადაც 90% ქართველია და სადაც ელემენტარულად მეჩეთიც კი არ აქვთ რომ ილოცონ (თათრები ხომ თავიანთი მორწმუნეობით არიან ცნობილნი) და აქვე იმასაც არ ახარებენ რაც რეალურად მათში დევს.. შეშინებული ადგილობრივი ქართველი სამარშუტოში შემოიკეტება და ჩუმად, ოღონდ სხვამ არ შეამჩნიოს აგიხსნის გაჭირვებით ან ვერც აგიხსნის, რომელიმე ისტორიული ძეგლის ადგილმდებარეობას......
აქვე აღვნიშნავ, ეს არის მხარე, რომლის ლექსიკონშიც არ დევს სიტყვა ”სტუმართმასპინძელი”......
შინ დაბრუნებული დიდი ხანი ვფიქრობდი, რომ ამ მხარეში დაბრუნება უბრალოდ არასდროს მომინდებოდა..... ამის გასამართლებლად არაკომფორტული ყოფა და ძლიერი სიცხე დავასახელე (სხვათაშორის მსგავსი სურვილი პირველად გამიჩნდა), ალბათ იგივე მიზეზით არ მქონდა სურვილი ამ თემაზე თუნდაც ბლოგზე დამეწერა რამე, მაგრამ თანდათან ვაცნობიერებ, რომ მიუხედავად ყველაფრისა დავბრუნდები, ბევრთან ერთად და თან არაერთხელ.............
