მთავარია გაგება

ჩემს კიდევ ერთ ცხოვრებისეულ სისუსტეზე მინდა დავწერო. (რამდენიმე წინა პოსტებში გაგაცანით). პირველი წიგნი დამოუკიდებლად სადღაც 6 წლისამ წავიკითხე და ეს ”ბიჭუნა და სახურავის ბინადარი კარლსონი” იყო. დამოუკიდებლად იმიტომ გავუსვი ხაზი ამ სიტყვას, რომ თვითონ ლიტერატურასთან შეხება ალბათ ძალიან პატარა ასაკში მომიწია. ეს განსაკუთრებით  დედაჩემის დამსახურებაა, რომელიც ძილის წინ გვიკითხავდა ხოლმე რაღაც-რაღაცეებს მე და ჩემს დებს. ყველაფერი ასაკის მატების პარალელურად გაგრძელდა: ჯერ იყო ზღაპრები, შემდეგ ბავშვური თავგადასავლები, თანდათან ისტორიულმა (ძირითადად საქართველოს შესახებ) ამბებმა გამიტაცა, შემდეგ ფრანგული ლიტერატურა გადავაბულბულე ერთი მარტივი მიზეზის გამო, სკოლაში ფრანგულს ვსწავლობდი და მაშინდელი გამოყოლილია ალბათ ახლაც, რომ ასე ძალიან მიყვარს ყველაფერი ფრანგული (ქართულის მერე რაღათქმაუნდა), უფრო მოგვიანებით იყო რუსული და დანარჩენი ცნობადი კლასიკოსები, და ასე აღმოჩნდა, რომ სადღაც მეცხრე კლასისთვის არამარტო ჩემი ოჯახის არცთუისე ღარიბი ბიბლიოთეკა, ასევე მთელი სანათესაოს ფარგლებში არსებული წიგნები წაკითხული მქონდა. მათგან ბევრი რათქმაუნდა ვერც გავიგე, უფრო ბევრი აღარც მახსოვს რა შინაარს მოიცავდა, მაგრამ ფაქტია, რომ ზოგადად თუ რამე ადამიანური მაბადია ამ წიგნების გავლენითაა. ამ პოსტის დაწერა იმან გამოიწვია, რომ ცხოვრების რაღაც გარკვეულ ეტაპზე ადამიანი ეტყობა იღლები და სხვა გასართობებით ცდილობ რაღაცეების ჩანაცვლებას. მაინც მგონია, რომ ჩემს ბავშვობაში რომ ყოფილიყო კომპოუტერი, მეც ალბათ ბევრ დროს მას დავუთმობდი და წიგნებს აუცილებლად გვერდით გადავდებდი, ამიტომ რაღაც მომენტში მიხარია კიდეც ეს ასე რომ არ მოხდა. დღეს რაღაც გარკვეული პაუზის შემდეგ წიგნების მაღაზიაში აღმოვჩნდი და თანამედროვე ქართველი მწერლის დათო ტურაშვილის ახალი კრებული შევიძინე. აქვე აღვნიშნავ, რომ ეს არის ალბათ ერთ-ერთი იმ მცირედთაშორის  მწერალი (ქართველი), რომელიც ყოველთვის მომწონდა და რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს მისი ყველა ნაწარმოები, პატარა მოთხრობაც კი მახსოვს.უბრალოდ ძალიან ემთხვევა ჩვენი აზრები ერთმანეთს და შესაბამისად კარგად მეკითხება, მოუხედავად იმისა ვარ თუ არა საერთოდ წიგნის კითხვის ხასიათზე. აქვე მინდა აღვნიშნო, რომ ძალიან კარგად მახსოვს სტუდენტობისას აღებული ხუთოსნობის სტიპენდია (სულ რაღაც 17 ლარი) ახალი წიგნის ყიდვას ხმარდებოდა, მაშინ როცა დღეს ჩემი ხელფასი ძალიან, ძალიან ბევრით მეტია ამ თანხაზე და არ ვიცი რატომ........... ალბათ იმიტომ რომ ჩავარდნა ლიტერატურაში ძალიან გაგრძელდა და ერთ დღესაც აღმოვაჩინე, რომ ის იმდენს ვეღარ მაძლევს, რომ ჩემი სულიერი მოთხოვნილებები შეავსოს. ერთი კვირის წინ თავს ძალა დავატანე და მშვენიერ ქართულ ლიტერატურულ საიტს ვესტუმრე, რამდენიმე საინტერესო სათაურიანი და ავტორიანი ნაშრომი ამოვბეჭდე და როგორც ჩვენში იტყვიან ჩავუჯექი... ხოდა ძალიან ოპტიმისტურად, ალბათ ამის მიზეზი იყო დღეს წიგნის მაღაზიას რომ მივადექი და ჩემთვის საყვარელი მწერლის კრებული შევიძინე.........

პ.ს. აქვე გულისტკივილით მინდა დავწერო, რომ ჩემი ბოლო მოგზაურიბისას ტრაპზონში, კერძოდ სუმელას მონასტრის აღმართზე შეხვედრილი ადამიანი, რომელიც დაინტერესდა მე სხვა გზით როგორ მოვხვდი ამ ადგილას ზემოთხსენებული მწერალი აღმოჩნდა, მე კი იმდენი გამბედაობა არ მეყო მეთქვა, რომ უბრალოდ დიდ პატივს ვცემ.......