მთავარია გაგება

ხვალ ამისთვის არ მეცლება ვიცი, ამიტომ დღეს დავწერ. 

ძვირფასო და საყვარელო 2009-ვ, შენ ნამდვილად გაამართლე ჩემი მოლოდინები, არამარტო გაამართლე, სიმართლე გითხრა გადააჭარბე კიდეც. რამდენიმე გამონაკლისს თუ არ ჩავთვლი, ჩემთვის განუმეორებელი იყავი ნამდვილად, ამიტომ დიდი მადლობა:))) გულწრფელი სიყვარულით და ცოტა გულისწყვეტითაც გაცილებ, იმ იმედით რომ მომავალი 2010 არანაკლები იქნება. ყოველშემთხვევაში მე ასე მინდა. ბანალობებს არ დავიწყებ, არც თოვლის ბაბუს ან სანტა კლაუსს არ დაველოდები (რომელიმე მათგანი მაინც მოვა ახალი წლის ღამეს საჩუქრებით, (კარგი ტრადიციაა და რას ვიზავთ)) პირდაპირ დავწერ რამდენიმე სურვილს, რაც ძალიან მინდა რომ ახდეს უკვე 2010-ში და მომავალი წლის ამ დროს (თუ ცოცხალი ვიქნები რათქმაუნდა) გავიხსენებ ამ პოსტს და პლიუსს ან მინუსს დავსვამ:
1. მანქანა;
2. მოგზაურობა კაბადოკია, ტაო-კლარჯეთში და სასურველია რომელიმე ევროპულ ქვეყანაში;
3. ის რისი დაწერაც არ მინდა, უბრალოდ არ მინდა და მორჩა :P (ბევრი არ იფიქროთ, მაინც ვერ მიხვდებით)

ზოგადსაკაცობრიო  სურვილები:

1. ჩემების კარგად ყოფნა (აქ ჩემები საკმაოდ ფართო ცნებაა);
2. მშვიდობა შინ და გარეთ;
3. და ის კიდევ რაც შეიძლება მინდოდეს და ეხლა გადაღლილობის გამო არ მახსენდებოდეს.........

მოკლედ და კონკრეტულად:

გამარჯობა საუკუნის პირველი ათწლეულის დასასრულო........
იმედია ისეთი დაუვიწყარი იქნები (დადებითად), რომ შენი წინამორბედი არც გამახსენდება.....

 პ.ს. ჩემო ბლოგმეგობრებო ჩათვალეთ რომ დაგთაგეთ :))))

NO COMMENT!!!!!

 

ბოლო პერიოდია ვხვდები, რომ ძალიან ხშირად ვვარდები დეპრესიაში (ყოველ შემთხვევაში ჩემს ამ მდგომარეობას დეპრესიას ვეძახი). ეს დღეებია ვფიქრობ და დავასკვენი, რომ სულ რამდენიმე მომენტი მაგდებს ამ მდგომარეობაში: 1. როცა რაღაც მინდა და არ მაქვს, 2. როცა რაღაც არ მინდა და მაქვს და ბოლოს, 3. როცა ირგვლის ყველაფერი ყოველდღიურობაში გადადის.

დღეს დილიდან ვაკვირდები, რომ ბოლო რამდენიმე დღეა ერთი და იგივე ხდება: დილის 07:50-ზე რეკავს მაღვიძარა, 08.00-მდე ვიტანჯები იმ ფიქრით ავდგე თუ არა, ბოლოს საკუთარ თავს ვერევი და ვდგები, მერე სადღაც 30 წუთი მოწესრიგების, ტანსაცმლის შერჩევის  და სხვა წვრილმანების პერიოდი და ზუსტად 08:40 წთ-ზე გავდივარ სახლიდან.გზად აუცილებლად ვხვდები ჩემი უბნის მეეზოვეების ბრიგადირს და #61 სამარშუტოს გამცილებელს, ყოველდღიურობაა მათი დაინტერესებული მზერა:))) მერე ეს ყველაფერი გრძელდება სამსახურში, ყოველ დღეს ერთი და იგივე დროს, ერთი და იგივე ხალხი, ერთი და იგივე კითხვით და ერთი და იგივე ამოჩემებული რეპერტუარით. მოკლედ საათივით აწყობილი საქმე. დიდი ხანია დავაფიქსირე, რომ ეს აწყობილობაა რაც მკლავს  და ამისგან გაქცევას ვცდილობ მთელი ცხოვრება. რათქმაუნდა მესმის იმ ადამიანების, რომლებსაც ვერაფრით გაუგიათ  2 კვირის წინ ეგვიპტიდან დაბრუნებულს რატომ უნდა მქონდეს ისევ დაკარგვის სურვილი. მოკლედ, ასეა და რა ვქნა, კაცია და გუნებაო ხომ უთქვამს ვიღაცას, უთქვამს და ძაან გენიალურადაც.

ახალი წელი ახლოვდება...

შესაბამისი განწყობის შექმნას ვცდილობ.....

უბრალოდ, ცოტა ძნელი აღმოჩნდა ზამთარში ზაფხულიდან დაბრუნებულმა ახალ წელზე მეფიქრა.

იმ დღესაც ასე იყო ალბათ, რამდენიმე (სადღაც 4) წლის წინ.


კარგად მახსოვს  ერთ ნაცრისფერ საღამოს სახლში ვიჯექი მოწყენილი და უცებ კალამს და ფურცელს დავუწყე ძებნა, მერე ამ თეთრ ფურცელზე გაჩნდა შავად დაწერილი სახელები და ტირეები მათ გვერდით, მერე გაჩნდა ფიქრი: ნეტა რა გვინდა მომავალ წელს რომ ახდეს და საბოლოოდ, ეს თეთრი შავით ნაწერი დაილუქა, შეინახა საგულდაგულო ადგილას და იქვე დავიწყებულ იქნა მისი არსებობა. ერთი დეტალი, მახსოვს მობილურში ჩავინიშნე იმ დღის თარიღი და საათი დავაყენე ერთი წლის მერე იმავე დღესა და საღამოს 9 საათზე.

ეს ყველაფერი 25 დეკემბერს ხდებოდა........

ამის მერე ყოველ წელს ხდება ერთი და იგივე:

25 დეკემბერს, საღამოს 9 საათზე იხსნება წერილი, სადაც ჩემივე ხელით ჩამოწერილია ახლობლების სახელები და მათი სურვილები (იმ წლის) და იწერება ახალი, უკვე მომავალი წლის.

ეს უკვე ტრადიციაა, მშვენიერი ტრადიცია, ამ დღეს ყველა სიხარულით ელის ჩემს მოულოდნელ ზარს კითხვით: რა გინდა აბა რაც ჩაუთქვამ.......

მინდა მქონდეს 1 მილიონი.  ბოლო 1 თვეა ეს ფრაზა მუდმივად ტრიალებს ჩემს გარშემო (სამსახურს ვგულისხმობ).

ფიქრობენ,

მსჯელობენ,

განიცდიან,

გეგმებს აწყობენ,

უბრალოდ ერთი პრობლემაა, მილიონი არ აქვთ და არც ის გზა საიდანაც მისი შოვნა შეიძლება........

მე ამ ორომტრიალში ჩემი აზრს მორიდებულად ვაფიქსირებ (როცა მეკითხებიან რათქმაუნდა):


არ მინდა  მილიონი, სულაც არ მინდა .........  და სწორედ აქ იწყება თავდავიწყება.


არა მილიონი რათქაუნდა ყველას უნდა და რაც მეტი მით უკეთესი კიდევ, მაგრამ ჩემი პასუხის პასუხად საკმაო გასამართლებელი მიზეზი მაქვს.

კითხვაზე: რატომ, შეგცვლის ის შენ???

პასუხი:  1. არა, მე ისევ ისეთად დავრჩები, უბრალოდ სხვები შეიცვლებიან ჩემს მიმართ (სხვებში მეგობრებს ვგულისხმობ ან იმ ადამიანებს, ვისი აზრიც მნიშვნელოვანია ჩემთვის) და მე არ მექნება იმის თავი ვამტკიცო, რომ ეს თანხა ჩემთვის არაფერს ნიშნავთ, მითუმეტეს ხელს არ უშლის ურთიერთობებს.

2. ვერ შევძლებ განვკარგო ისე, რომ ამით ვინმეს ან თუნდაც საკუთარ თავს რაიმე კარგი გავუკეთო, ერთი მიზეზის გამო: ყოველთვის მექნება  ”ნეტა უფრო მეტი მქონოდას” განწყობა და ნაკლები თავისუფლება........

3 და ამ ეტაპზე ბოლო, ცოტა რომ გაქვს იმ ცოტას გაცემა უფრო უხარის ხოლმე გულს.....

მოკლედ არ მინდა სამყარო და მისი დამოკიდებულება ჩემს მიმართ შეიცვალოს  მხოლოდ ერთის, მატერიალურის ნიშნით. მოკლედ არ მინდა მქონდეს მილიონი:))))


ვისაც გექნებათ, ღმერთმა ხელი მოგიმართოთ.........

ნაწილი 1

ზუსტადაც რომ ეგარი, არ დავიწყებ აქ იმის ახსნას ეგვიპტე სად მდებარეობს, რა ესაზღვრება და საერთოდაც რას წარმოადგენს, დაინტერესებულთ (თუ ასეთი გამოჩნდება რათქმაუნდა) შეუძლიათ  ამ ლინკს გაეცნონ. მოკლედ იყო და არა იყო რა იყო იდეა, სადღაც ერთი წლის წინ გაჩენილი და ზუსტად 1 წლის მერე ახდენილი. ჩემს ცხოვრებაზე დაკვირვება მაჩვენებს, რომ რაც უფრო დაჩქარებული ტემპებოთ მიდის საქმე, მით კარგი შედეგით მთავრდება იგი. ასე მოხდა ამჯერადაც. გავიდა რეკლამა, ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და გაჩნდა აზრი (მამას მხრიდან), მოდი გადადე მანქანის ყიდვა და წადი ეგვიპტეში (უნიკალური მამა მყავს). და იყო იმ დღის მერე ფიქრში გათენებული იმავე დღის ღამე, და გათენებული მეორე დღე, რომელმაც მიბიძგა ჯერ საიტები გადამეთვალიერებინა, მერე რამდენიმეგან დამერეკა, მერე ადგილზე მივსულიყავი იმ რამდენიმეგან და ბოლოს გადაწყვეტილება მიმეღო (გაზვიადებული არაა, ყველაფერი თავად დავგეგმე და განვახორციელე, თან ისე რომ ბოლომდე არ მჯეროდა). ეს ყველაფერი 1 კვირაში ჩამოყალიბდა და ფრთა შეესხა. აქვე იყო განცდა, უკვე რეალობის წინაშე დამდგარი ადამიანის (ზოგადად ნერვიული ტიპი ვარ, ამას ყველგან ვაღიარებ სადაც საშუალება მეძლევა.) რაზე ვნერვიულობდი???? ალბათ იმაზე რომ აზიაში (აფრიკაში) მივდიოდი, მომყვებოდა (მიმყავდა) გიორგი, რომელსაც თმის ღერიც რომ ჩამოვარდნოდა საკუთარ თავს არ ვაპატიებდი და ხათო, რომელიც უუუძალიანესად მინდოდა რომ წამოსულიყო და ყველაფერი გავაკეთე ამისთვის. ბავშვობიდან ერთი განსაკუთრებული ტრადიცია მახსენდება ჩვენს ოჯახში, სახლიდან ყველა ერთად არ უნდა გავიდეს, განსაკუთრებით თუ ეს გასვლა შორ, სარისკო გზას ეხება და განსაკუთრებით ეს მოთხოვნა ახალგაზრდა თაობაზე ვრცელდება. მინდა ვთქვა რომ ამ შემთხვევაში ეს ტრადიცია აბსოლუტურად დავარღვიეთ. ბევრი რომ არ გავაგრძელო და ზედმეტად რომ არ დავკონკრეტდე, მოკლედ დადგა ის დღე როცა უნდა წავსულიყავით იქ, სადაც მუდამ ზაფხულია და წავედით კიდეც. წავედი და არც ვინანე, თუმცა აქვე ვაღიარებ აბსოლუტურად საკმარისი აღმოჩნდა ის დრო, რაც გავატარე და აქვე დავწერ, რომ წამოსვლისას, იგივე გულის წყვეტის გრძნობა დამრჩა რაც ასე ხშირად მდევს ხოლმე თან რაღაც რომ მთავრდება.



ნაწილი 2


და ალბათ გაჩნდება კითხვა რა იყო იქ:


იყო სასტუმრო;

 იყო ზღვა, ძალიან სუფთა და მარილიანი, უბრალოდ წითელი ზღვა.......

 იყო პლიაჟი და ხალხი, ბევრი ბევრი ხალხი, სხვადასხვა გაგების, ეროვნების, წარმომავლობის, ფერის........

 იყო:

აჰმედი (გიოს მიერ ხვიჩადწოდებული), ქართველით გულდამწვარი.........

 მუჰამედი (უმაგრესი ადამიანი)



ე.წ სოსო (შეზლონგების მეთვალყურე)

და კიდევ ბევრი კარგი ადამიანი.

იყო:

ქაირო


 პირამიდ(ები)ა


 სფინქსი


 ალიონი სინას მთაზე



 წმ. ეკატერინეს მონასტერი......


 ორთოდოქსული მიმდინარეობის ერთ-ერთი სასწაული შეუწველი მაყვალი

 იყო საჰარა კვადროციკლების ქროლვისას დანახული დაისით


ფერადი კანიონი, დაუვიწყარი თავგადასავლებით



იყო ზღვისქვეშა სამყარო და ჩემივე გაბედულებით განცვიფრებული მე

და კიდევ, რას მუჰამედი


კიდევ ძალიან, ძალიან ბევრი რამ ის რაც გონებაში ჩაიბეჭდება და ენით არ გამოითქმის, ის რაც მარტო ფოტოაპარატმა დააფიქსირა და თვალმა ვერა, ის რაც ჩემს რვეულში ჩაიწერა (რომელიც იქ ყოფნის განმავლობაში დღიურის მაგივრობას წევდა) და იქვე დარჩა. მოკლედ კარგი იყო, ძალიან კარგი.

პ.ს. იყო ნათია (კუდა) და მისი ემოცია  

ხათო და მისი განცდები 

ნინო და............. 

რომ დაუფიქრდე ადამიანი ძალიან მარტივი ლოგიკაა ყოველივე ამაში:

ჯერ იყო ადამი
მერე ევა, გაჩნდა იმიტომ რომ ადამს არ მოსწყენოდა მარტოს.....

მერე ყველამ ძალიან კარგად ვიცით რაც მოხდა და დაიწყო ის რაც ახლა ხდება. სხვადასხვა ეპოქაში, სხვადასხვა ინტერპრეტაციებით და ერთი საფუძვლით........

იდეალურ ვარიანტში ალბათ ასე უნდა იყოს:

ჯერ მზერა და აქვე აფანცქალებული გული, ან ამოქმედებული ტვინი, ის რასაც პირველი ეფექტი ეწოდება.....

მერე საპასუხო რეაქციიის ლოდინი...

აღმოჩენების კეთება.....

მოწონება

იდეალურის დანახვა

დაბრმავება

ყველანაირი იდეალის უკუგდება, თუნდაც თავის მოტყუება

სურვილი, გადაზრდილი სიყვარულში.......

ბედნიერი დაგვირგვინების შემთხვევაში:

ურთიერთშემეცნება;

შეგუება;

საერთო საზრუნავი;

ყოველდღიურობა;



პ.ს ალბათ 25-35 წლამდე ასაკი მართლა ოქროს ხანაა ნორმალური ადამიანის ცხოვრებაში..... მალე არ მინდა დამთავრდეს ეს.

განგიცდიათ ასეთი რამ, უცაბედი აჟიტირება რომ ჰქვია, აი გული რამის რომ ამოგივარდეს ოღონდ არ იცი რა გიხარია თუ გაწუხებს. არ იცი რა გინდა ან არ გინდა, საინტერესო შემთხვევაა პირდაპირ. ამ მოვლენას სიამოვნებით დავარქმევდი ქარიშხალს, ცუნამს სხეულში. სიგიჟეა და მეტი არაფერი, მაგრამ ყოველი სიგიჟე მაინც უცბად იბადება და თუ მოასწარი და დაიჭირე, მითუმეტეს განახორციელე, ანუ არ გაუშვი ეს წამი ხელიდან, მაშინ გამოდის ყველაფერი ძაან მაგარი. თუ ფიქრი დაიწყე, იქვე თავდება ყველაფერი. მოკლედ ეს ნაბოდვარი ისეთივე ქარიშხალია, რასაც ეხლა განვიცდი და რაც გარეთაა ამწუთას...........

რატომღაც ძალიან მომინდა ამ წლის მოგზაურობათა მოკლე მიმოხილვა გამეკეთებინა. პრინციპში არცერთ ლოგიკაში არ ჯდება ჩემი ეს ქმედება, წლის ბოლომდე 1 თვეზე მეტი რჩება და რა იცი რა ხდება, მარა მაინც. ორი სიტყვით ვიტყვი, რომ ძალიან ნაყოფიერი წელი იყო მოგზაურობების თვალსაზრისით და თანაც მრავალფეროვანი........... ამისთვის მადლობა karavi.ge-ს, ჩემს ოჯახს და სამსახურს.

მარტი: უჩვეულო გასვლა სიონში, 3 დღე იქ სადაც არაფერია და არაფერი ხდება, ირგვლივ გაზაფხულის სიჩუმე, უამრავი ენძელა, ყოჩივარდა და კოცონით გამთბარი სიცივე. დილის სიურპრიზი და უჩვეულოდ დიდი მოულოდნელი თოვლი. ეს გასვლა ყველაზე უარყოფითან  მოვნათლე და იქვე ვთქვი, რომ მეორედ სიონში აღარ წავიდოდი, ჯერ-ჯერობით იგივე განწყობა მაქვს:)


აპრილი: ღამის მატარებელი, ახლადგამწვანებული ბუნება, მზის პირველი თბილი სხივები, გოგირდის მდუღარე წყალი, მდინარის პირას მდგარი ქოხი და პირველი ექსტრემი ნოქალაქევში (სენაკი). ძალიან, ძალიან მხიარული და ლამაზი გასვლა სამეგრელოს მხარეში.




მაისი: ყველაზე მეტად წელიწადის ეს დრო და თვე მიყვარს,  დავამთხვიეთსავით, ხათოს დაბ. დღეს და პირველი გასვლა გავაკეთეთ ჩვენს ფესვებში, ამბროლაურის რაიონი სოფ. ზნაკვა. ეს რა იყო და დაბრუნება წარსულში. მარტოობა, სრული სიცარიელე, მაისის სიცხე, მაისები და კოკისპირულ წვიმაში დაკარგვა კოკა-კოლის ძიებაში. ამ გასვლას ერქვა უბრალოდ ძალიან მაგარი.



ივლისი:  ძალიან, ძალიან მოულოდნელი გასვლა საზღვრებს გარეთ, თან პირველი ბეჭედი ჩემს პასპორტში, მოგზაურობა წარსულში, ბებერი ტაო, 3 დღის საშინლად დამღლელი, მაგრამ ემოციებით გადატვირთული. ცხოვრებაში პირველად გავრისკე და გორებზე დავჯექი. ოშკი, ხახული, ოთხთა, ტბები, დიდი ხვეული გზები, უაზრო ყბედობა ძილისგან თავშესაქცევად, სოფ: იუზიფელი და სასტუმრო ”ბარსელონა”, რიზეს შოპინგი და გურჯისტანული რეაქციები. მოკლედ, მაგარ!!!!!



აქვე იყო უსაზღვროდ ლამაზი ”ტრიპი” შატილში, უუამრავი სანახაობა ჩატეული 2 დღეში, ერთმანეთში არეული ემოციები, გაყინული ქვის ქალაქი და კოშკში გატარებული ღამე.



აგვისტო: შვებულების სეზონი, სრულიად გიჟი და ბევრისთვის გაუგებარი გადაწყვეტილება, სამი გოგოს მოგზაურობა 9 მთას იქით თუშეთში. 1 კვირა სოფელ დართლოში, სტუმართმოყვარე მასპინძელი და უჩვეულო თავგადასავალები  სადღაც დაკარგულში. ერთს ვიტყვი: იქ ჩემი გულის ნაწილი დავტოვე, (აქვე: სვანეთში სულის ნაწილი მაქვს დარჩენილი)..............


განმეორება ჩემი სტილი არააა, მითუმეტეს თუ მოგზაურობას ეხება საქმე, მაგრამ მაინც....რაჭა და უძირო ტბა, აგვისტოში მოსული თოვლი და ნისლში დაკარგული კატიწვერა, აშკარა სიკვდილს გადარჩცენილი ექსტრემისტები და დაუვიწყარი მოგონებები რაჭაში. 





ოქტომბერი:  შემთხვევით აღმოჩენილი  კაცხის სვეტი  და გასეირნება საჩხერე ჭიათურაში. 




შეუძლებელი და წარმოუდგენელია იმ ემოციების გადმოცემა, რაც შეიძლება ყოველივე ამის მერე დაგებადოს ადამიანს, მართლაცდა ენითგამოუთქმელი. კიდევ იყო ლეჩხუმი, აჭარა, კახეთი, ბორჯომი, მამკოდა, ცხავერი, ატენი, სამთავისი და ბევრი, რომელიც ფოტოაპარატმა აღბეჭდა და სამწუხაროდ ეხლა არ მახსენდება.


პ.ს იმედი მაქვს გაგრძელება იქნება და წელი დასრულდება ლოგიკურად კარგად, ამის პერსპექტივა ჩანს, წინასწარ არ ვიტყვი, მაგრამ აუცილებლად დავწერ ემოცებს დაბრუნებისას:))))

ეს წუთია ჟიზელიდან დავბრუნდი, რაღაც მოგონებები მომაწვა და რომ არ დავწერო არ ვიქნები მართალი:

დღეს მთელი დარბაზი ბავშვებით იყო სავსე.....

ყველა ასაკის ბავშვებით.
სპექტაკლის მსვლელობისას პატარა, ხმის მიხედვით სულ თოთოს ტირილმა რამდენჯერმე გამომაფხიზლა.....

გამეღიმა და ისევ განვაგრძე.......

სამსახურში და ჩემს ახლო გარემოცვაში, ხანდახან გიჟად მთვლიან, რატომ შეიძლება მომინდეს ოპერაზე ან თუნდაც ბალეტზე წასვლა, თანაც ასეთი დიდის სიხშირით..........

მოგონებები ვახსენე და დღეს წარმოდგენის პერიოდში ქაღალდების ჭრაჭუნით და უადგილო ტაშისკვრით შეწუხებულმა, გავიხსენე, რომ პირველად ოპერაში სკოლამდელ ასაკში გახლდით, აბესალომ და ეთერის სანახავად, მალევე მაკნატუნა და გედების ტბა ვიხილე. მინდა გამოვტყდე, რომ დამჯერი და მომთმენი ყველა ასაკში ვიყავი, მარა პირველ წარმოდგენაზე მახსოვს აშკარად დავიტანჯე, თავს ინსტრუმენტების ყურებით და კოსტუმების სიელვარით, ასევე დიდი ჭაღით ვირთობდი, ისე რომ რამდენადაც კარგად მახსოვს არც დედა შემიწუხებია და არც გვერდზე მჯდომი..........

რათქმაუნდა იყო პაუზა თანაც ძალიან დიდი, რამდენიმე ხუთწლეული და ბოლოს ამ ექსპერიმენტმა (ჩემი მშობლებისა) იქამდე მიმიყვანა, რომ ერთ დღეს ოპერიდან შემოსულუმა ზარმა: ”ქალბატონ თამუნას თუ სურვილი ექნება შემდეგ პრემიერაზე ბილეთებს დავუჯავშნავთო” ოპერის ფანად მაქცია :))))

ორმაგი სტანდარტები და მულტიდასკვნები ჩემი სტილია, სულ არჩევანის ზღვარზე ვარ.

და აი, ზემოთქმულიდან ჩემი დასკვნაც: ბავშვობაშივე წაიყვან, რა იცი იქნებ შეუყვარდეს და კარგ, დამფასებელ მაყურებლად იქცეს;

ან მეორე, აღარასდროს ექნება სურვილი მეორედ ნახოს ოპერისა და ბალეტის თეატრი, თუნდაც ლამაზი ჭაღის ინტერესისთვის.


ერთი რამ მაინც ცხადია: ჩიპსების და გაზიანი სასმელების ხმა ნამდვილად არ უნდა ისმოდეს, გამსაკუთრებით სოლო შესრულებისას და უაზრო ტაშს არ უნდა გამოჰყავდე იმ სიმშვიდიდან, რასაც კლასიკა ჰქვია. განსაკუთრებით მაშინ, როცა  time out-ი გაქვს გამოცხადებული............

ვასასი მადლობ ძვირფასო, რომ მიმტაგე, შევეცდები არ გავაცრუო შენი იმედები:)))



1. წელს წაკითხული წიგნებიდან რომელი იყო ყველაზე შთამბეჭდავი?

არ მახსენდება

2. სამი ყველაზე საყვარელი პოეტი:

გალაქტიონი, ტერენტი გრანელი, გიორგი ლეონიძე

3. სამი ყველაზე საყვარელი მწერალი

რიუნოსკე აკუტაგავა, დათო ტურაშვილი, ერნესტ ჰემინგუეი

4. რომელ წიგნზე გიტირიათ?

მირანდუხტ იად ხმობილი

5. რომელ წიგნს დასცინეთ?

ტრიუმფალური თაღი

6. რომელ მწერალს მისცემდით ნობელის პრემიას?

ბევრია, მაგრამ რატომღაც ისევ ნოდარ დუმბაძე ამომიტივტივდა ეხლა

7. საყვარელი ციტატა წიგნიდან

საყვარელი არ მაქვს

8. ბავშვობის ყველაზე საყვარელი წიგნი

ნოდარ დუმბაძის მოთხრობების ტომეული, ყველა წიგნს მირჩევნია, რაც ბავშვობაში მაქვს წაკითხული

9. რომელი წიგნის პერსონაჟი ყველაზე ახლოსაა თქვენს პიროვნებასთან?

დედისიმედი (გამსახურდიას შემოქმედებიდან)

10. დათვლილი გაქვთ რამდენი წიგნი წაგიკითხავთ?

ზუსტად რამდენი არ მახსოვს, მაგრამ, ბავშვობიდან ერთი ბლოკნოტი მომყვება, სადაც ვიწერ ხოლმე რა წიგნი წავიკითხე




პატარა განმარტებებსაც მოვაყოლებ ამ ყველაფერს:

პ.ს ყოველთვის მიჭირს არჩევანის გაკეთება, არა აქვს მნიშვნელობა რას ეხება ეს.


ჩემი პასუხის პასუხები:

1. არ მახსენდება იმიტომ,რომ ეტყობა დასამახსოვრებელი ვერაფერი წავიკითხე, ამასთანავე წელს სხვა ბევრმა მოგზაურობამ და სამსახურმაც არ მომცა საშუალება ბევრი მეკითხა, წინა წლებთან შედარებით;

2.გალაქტიონი უკომენტაროდ, თუ ერთ ადამიანს მაინც მანახებთ საქართველოში ვინც იტყვის, რომ არ ხიბლავს მეფე-პოეტის თუნდაც ერთი რომელიმე ლექსი, ჯერ გავოცდები, მერე განვცვიფრდებო და ბოლოს აღვშფრთოვანდები. ტერენტი - გალაქტიონი რომ არ ყოფილიყო დარწმუნებული ვარ ტერენტი იქნებოდა ის ვიზეც ზემოთ ვილაპარაკე, ახლოა ჩემს განწყობებთან; გიორგი ლეონიძის ერთადერთი სტროფი : ”ისევ აყვავდა გული ვარდივით და ისევ მინდა შენზე დავწეო.......” ბევრ რამეს მირჩევნია ცხოვრებაში ;

3. ეს ის მწერლებია, რომლებიც კითხვის დასმისასვე გამახსენდა ანუ პატივს ვცემ მათ შემოქმედებას

4. მირანდუხტ იადხმობილი, არის ისტორიული წიგნი, რომელიც ბავშვობისას წავიკითხე, და ისე შევედი ემოციებში, რომ ერთ-ერთი მთავარი გმირის დაღუპვა ჩემს პირად ტრაგედიად ვიქციე იმ ეტაპზე;

5. ერთადერთი წიგნი, რომელიც ბოლომდე ვერ წავიკითხე......

მთავარია გაგება, თორემ ჯინსები ისედაც ყველას გვაცვია....

მობეზრების პირველი ეტაპი


დამიბრუნეთ ჩემი ნეტი (banghead)


მრეკეთ თავში ქალბატონო მარგალიტა...........

(გახეული პირი)

ეგარი...........


განა მაგაზეა, მარა სადღაც მაგაზაცაა.........


(party)(party)


თუ გვინდა ვიყოთ ნაკრები, მეზე ვიფიქროთ ნაკლები


time out..............


არა რა გაგება მაინც მთავარია..........

ველოდები




ძალიან ველოდები



და განსაკუთრებით ამ დროს მიმძაფრდება ხოლმე ეს მოლოდინი