ა-ჰ
მეზარები, მაგრამ იყოს მაინც.........
უკვე რამდენიმე წელია ვაფიქსირებ, რომ ჩემი როგორც პიროვნების ”შეტოკება” რეალურად წელიწადში ერთხელ ხდება......
ღამის 23:59 წუთი.....
მოლოდინი, ქცეული გაუსაძლისად....
გაჩერებული დროის შეგრძნება....
გაყურსული გარემო........
ბევრი ხალხი ერთი რამისთვის შეკრებილი.........
უკვე დასრულებული სამზადისის პერიოდი......
და ზუსტად შუაღამის 12 საათზე, იქ ფარდის მიღმა შემართული სანთლიანი ხელი და
ჩემი, შენი, ჩვენი, სხვისი და ზოგადად, მოძღვრის მიერ ჩახლეჩილი ხმით დაწყებული გალობა ”აღდგომაასა შენსა.....”
წამიერად ხვდები როგორ დაგიარა ჟრუანტელმა და იქვე იწყებ ახალ მოლოდინს.......
ყველაფერი კი იწყება ზუსტად შვიდი კვირით ადრე.......
ჯერ მძიმე, პრინციპში გადასიებული სულისთვის და სხეულისთვის ძალიან მძიმედ და ძნელად შესაგუებელი ერთი კვირა......
შემდეგ კვირა კვირას ისე მისდევს ბოლოსკენ აცნობიერებ და ხმამაღლაც აფიქსირებ ალბათ რა მალე გავიდაო ეს ყველაფერი......
ჩემს რეალობაში წელიწადის ერთი დღე, როცა იმდენ თევზს გეახლებით, რომ მეორე წლის დაახლოებით იგივე დროისთვის გამახსენდეს კვლავ მისი არსებობა.......
იმის მცდელობა, რაც შეიძლება მეტჯერ მოასწრო სულის განწმენდა......
და დასასრულს, ისევ მძიმე, მაგრამ უკვე შეგუებული სულისთვის, მაგრამ არა სხეულისთვის.....
ბოლო კვირის ყოველი დღე ძალიან რთული და დატვირთული........
მთავარია შეებრძოლო და გადალახო........
პარასკევი--- საერთო მწუხარება, თავისთავად გეტირება მთელი დღე, მიზეზის გაცნობიერების გარეშე......
შაბათის განთიადი- ხვდები, რომ მეტი არ შეგიძლია და პირობას სდებ, თუნდაც ღამის 4 საათზე, შიო მღვიმეში, რომ მეორე წელს იგივეს არ იზავ, რადგან ძალიან გეძინება....
შაბათი- დაახლოებით 15 საათი.... ერთი ფიქრით შეძრული- თუ არ გადმოვიდა რა გვეშველება და იქვე აძლიერებ ლოცვას... რამდენიმე წამიც და............. ე.ი. კიდევ ერთ წელს იბრუნებს, თუნდაც გადახრილ მდგომარეობაში.........
იგივე საღამო და ის მოლოდინი, რაც თავში აღვნიშნე........
გამოძინების ორი დღე და ახალი წლის რეალური, ალბათ მიზნობრივიც დასაწყისი.......
ქრისტე აღსდგა!!!!!
Posted by nati kuda on April 7, 2010 at 12:31 AM
ჭეშმარიტად.
მრავალს დაესწარი, ტამო :*